Ga je op vakantie, dan kan je twee richtingen uit (technisch gezien veel meer maar dit is ook maar een inleiding). Wild op verkenningstocht gaan of voluit kiezen voor platte rust. Wij kozen ditmaal voor optie twee, met als setting het dromerige Toscane. Het werd een les van bezinning en leven op gevoel. Een ervaring die we graag delen.
Zonnestralen nemen de plaats in van een enerverende wekker. De ruimte begint stilaan op te warmen, waardoor een schaduwrijk plekje in de tuin de betere keuze wordt. De Bialetti maakt de eerste muziek van de dag en zet daarmee alles in gang. Tijdens de zonnige zomerdagen laat je je horloge best achterwege in Toscane. Indien mogelijk heb je niets te doen en moet je ook helemaal niets doen. Een warme verfrissing van het steeds overdoen van bepaalde gewoontes. De zon staat hoog en de siesta kan beginnen, want dat is zeker niet enkel een Spaans gebruik. De hitte is verschroeiend en geeft daarbij enkel maar ruimte voor een serieuze zweetrug en een leeg hoofd. Van al dat bezinnen krijgt een mens ook honger natuurlijk.
Uit de losse pols
Als culinair journalist is Italië toch één van de lekkerste bestemmingen. Een keuken waar familie en gevoel centraal staan. Het is de ideale plaats om tal van adresjes te bezoeken, maar hier zijn we niet extreem op doorgegaan. Na een dag relaxen wil je ook nog wel eens zelf iets ondernemen. Dus doken we zelf de keuken in. Niet om onze geliefkoosde wokgerechten in elkaar te flansen, maar om de Italiaanse keuken eer aan te doen. Gelukkig beschikt die keuken over tal van toppers. Genoeg om ons een vakantie lang te bekoren.
Wie nu een exacte ingrediëntenlijst verwacht moeten we teleurstellen. Niet omdat we onze persoonlijke geheimen niet willen delen, maar net omdat we jullie willen laten kennismaken met de Italiaanse manier van leven, waar je niets te veel moet afmeten. Neem nu onze risotto bijvoorbeeld. Na het kort aanbakken van de sjalot en de rijst goten we er een royale scheut witte wijn over. Hoeveel milliliter het was? Geen flauw benul van. Wel kunnen we meedelen dat het eindresultaat meer dan gesmaakt werd en daar heeft die relaxte houding zeker mee te maken. Hoe komt het bijvoorbeeld dat iedereen zijn omelet toch ietwat anders smaakt? Ook al gebruik je dezelfde ingrediënten en gebruik je bij wijze van spreken allemaal dezelfde keuken. Het antwoord is gevoel. De persoonlijke feeling en touch aan elk gerecht. Stress is nooit lekker geweest.
Overdosis
Dagen waarop niets moet en er eigenlijk ook niet veel gebeurt lijken misschien eentonig, maar wanneer elk moment en elke actie terug te schroeven vallen tot ambacht en kwaliteit, dan wen je toch snel aan die leegheid. Koffie is Bialetti, fruit is zoet en verfrissend, de zon warm, het zwembad verhelderend en pasta kordaat en fluweel. Toscane is terug gaan naar de basis en van koken is dat het gevoel. Geen probleem om af en toe een nieuw recept te volgen, maar blijf er niet aan vastzitten. Wanneer je een trouwe Culinaire Ambiance lezer bent is de kans groot dat je al fameus kan koken. Niet zo bescheiden blijven. Het is niet enkel voor je toffe persoonlijkheid dat je gasten zo graag komen eten.
Om af te sluiten doen we een kleine toegeving, zeker geen ingrediëntenlijst maar een vlotte beschrijving van ons favoriete gerecht tijdens de trip: ossobuco. Starten doen we met de kalfsschenkels aan te braden langs beide kanten. Wanneer het vlees bruin kleurt halen we het er uit en gooien we fijngesneden wortelen, selder, champignons en sjalot in de pot. Even stoven en vervolgens blussen met witte wijn. Vervolgens het vlees er terug bij, een aantal trostomaten die je alvorens in vier snijdt en een scheutje water (bouillon is ideaal maar water en kruiden lukken ook). Nu is het wachten. Een kleine twee uur later werk je het traag gegaarde vlees af met peper, zout, tijm, rozemarijn en cayennepeper. Serveren doe je met pasta naar keuze. Wauw, heeft dat gesmaakt.
Huiswaarts keerden we met een gezonde overdosis aan pasta, gelato en het goeie leven. Een trend die we zeker verder zullen zetten.
