Soul cooking op zijn best. Ver weg van de belegen Spaanse hocus pocus keuken geeft de non-conformistische chef Juanjo López zijn geheim van ensaladilla rusa mee. Met op de achtergrond in de keuken de urne van zijn vader die La Tasquita de Enfrente bezielde.
De restaurantaanpak van chef Juanjo López in een volkse buurt van Madrid had een aparte indruk gelaten. Daarom wachtte ik niet tot thuis om zijn boek La Sencilla Desnudez (”De simpele naaktheid”) te lezen. Het zware, bijna twee kilo wegende werkstuk was in feite te groot om in een gewoon zitje op de terugvlucht comfortabel te hanteren. Maar toch begon ik er meteen aan. Om het atypische boek van Juanjo López pas na landing in Zaventem te sluiten. Naast een paar recepten bevat het boek vooral veel relevante bespiegelingen over het chef-zijn, over vakmanschap en over het leven in het algemeen. Met traditioneel beeldmateriaal waarmee een kunstzinnig opgevat culinair boek vandaag hoort doorspekt te zijn. En met apart fotomateriaal. Toen ik pagina 51 omdraaide, schrok ik me immers een hoedje.
Daar stond de chef-auteur ontspannen te praten met een wulps geklede oudere dame die me bekend voorkwam. Ik was ze voor én na mijn bezoek aan het restaurant La Tasquita de Enfrente op straat tegen gekomen. Haar markante blonde carré had immers mijn aandacht getrokken en was blijkbaar blijven hangen. Bij het paginagrote beeld geen onderschrift. De foto past daar op die pagina wonderwel in het verhaal. Al zal en kan niet iedereen het verband leggen tussen de beroepsactiviteiten van beide protagonisten in deze buurt. Het restaurant bevindt zich al sinds de jaren zestig in een rustige, volkse wijk vlakbij de drukke Gran Via waar beide personen opgroeiden en elkaar als buren kennen.
De wijk evolueerde zonder noemenswaardige gentrificatie van pauperachtig naar eigentijds bohemien. Met nieuwe espressobars, bio-groentewinkeltjes, alternatieve eco-hotels en de onvermijdelijke mini Carrefour. Sekswerkers die hier van oudsher rond de klok hun diensten discreet aanbieden, werden niet verjaagd. Getuige ervan het beeld van de chef en zijn ontspannen én respectvolle relatie met één van hen. Iedereen kan en mag in Spanje eerlijk zijn kost verdienen. Zo kan men dat gevoelige beeld interpreteren. Maar ook als een heimelijk, humaan eerbetoon aan een buurt en haar bewoners waar deze chef zielsveel van houdt.
Benieuwd naar meer? Lees het volledige artikel in ons decembermagazine.