Om de wereld te kunnen proeven hoef je niet altijd op wereldreis te trekken. Soms kan het ook gewoon vanuit een gezellig restaurantje op de Karel Preterlei in Antwerpen. Bij Atelier Maple geniet je van wat voor moois de wereld ons te bieden heeft, en dat allemaal in een huiselijke sfeer.
Wanneer je binnenkomt in Atelier Maple kom je echt thuis. Ergens in een huishouden met een extreem goede chef en een vriendelijke gastvrouw die de puntjes op de i zet. Kwam je zo maar elke dag thuis, dacht ik toen ik de eerste glimp van de zaal meepikte. Zonder nog maar één gerecht gezien te hebben, weet ik dat er me een uiterst chique, maar vooral enorm lekkere middag te wachten staat.
Culinaire wereldreis
Een korte blik op het glinsterende menukaartje laat me al meteen zien waar het hier in Atelier Maple allemaal om draait: wereldse gerechten. Japanse curry, Chipotle pepers en kalamansi zijn slechts enkele dingen die mijn aandacht trekken. Wat ben ik benieuwd. Vooral wanneer de eerste amuses hun weg naar mijn tafel vinden. Als eerste krijg ik een krokantje van kippenhuid met een emulsie van baharat specerijen. Toegegeven, de term krokantje van kippenhuid klinkt me niet meteen smakelijk in de oren, maar na de eerste hap ben ik dat weer helemaal vergeten. Krokant, zout, heerlijk kruidig en totaal niet wat ik ervan verwacht had. De perfecte start van een culinaire wereldreis.
Niet veel later krijg ik nog meer bordjes voor mijn neus gelegd: een huisgemaakte wagyu pastrami en tempura van nobasi garnaal met een kimchi dressing en poeder van zeesla. Ook de falafel met yoghurt en sumac werk ik nog naar binnen. De amuses hebben me zeker en vast al geamuseerd. Vooral omdat ik tegelijkertijd sip van een heerlijk zoetzure cocktail met maple syrup. Daar is hij, de eerste referentie naar de naam. Gek zijn die referenties niet, vooral als je weet dat chef Timothy Canadese roots heeft. Hoe meer ik rondijk, hoe meer ik die kleine referenties terugvind. Zoals een geborduurd esdoornblad op het serviet, bijvoorbeeld. Uiteindelijk krijg ik ook een laatste amuse in de vorm van een - jawel - esdoornblad. Een heerlijk kaaskrokantje deze keer.
Kaviaar en Canadese kreeft
De zes gangen kunnen beginnen. Om te beginnen krijg ik een eerste glas witte wijn ingeschonken. Heerlijk voor bij het eerste gerecht: de Noordzeekrab met Japanse curry, boontjes en dukkah. Om het helemaal af te maken krijg ik er ook wat Imperial Heritage kaviaar bij, waar chef Timothy overigens ook ambassadeur van is. En als je kaviaar serveert bij een gerecht, dan weet je dat het lekker gaat zijn. De eerste gang gaat alvast vlot naar binnen.
Twee gangen later twijfel ik of ik het wel tot het einde haal. Dat lekker eten zó vermoeiend
kan zijn, had ik niet verwacht. Maar hey, het is een goede vermoeidheid. Een vermoeidheid zoals je die hebt tijdens een heerlijk kerstdiner. Voldaan, maar het wordt proppen om tot het einde te geraken. Gelukkig ben ik geen opgever, want het is tijd voor het lekkerste gerechtje van de middag: de huisbereide spaghetti met Canadese kreeft, tomaat en basilicum. Het is een pasta zoals ik hem nooit eerder heb gehad. Er zitten zelfs kleine stukjes kreeft verwerkt in de pasta. Vol of niet vol, dit bordje krijg ik zonder problemen op, geen twijfel mogelijk.
Rucola ijs
Oef, ik heb het gehaald tot het einde. Time for the best meal of the day: dessert! En wat voor eentje. Gariguette aardbeien met Ivoire chocolade, toefjes kalamansi en rucola ijs. Rucola ijs? Ik stelde me er ook vragen bij. Toch is het verrassend lekker. De groene smaak van het ijs past perfect bij het zure van de aardbeien. Ook de witte chocolade met gepofte rijst ging goed samen met de kalamansi. Als kers op de taart zat er ook nog een prachtig delicaat roze vlindertje op ter decoratie. Een kunstwerkje om naar te kijken.
Ik vind het bijna te mooi om op te eten. Gelukkig heb ik het toch wel gedaan, want het is een dessertje om U tegen te zeggen. Alle smaken werken zó goed samen dat ik helemaal ben vergeten dat ik al zes gangen in mijn maag heb zitten.
Voor ik naar huis kan gaan komt er eerst nog een leuk extraatje langs mijn tafel: de koekenkar, zoals de gastheer het verkondigt. Ineens moet ik kiezen tussen een hele resem aan dessertjes die er allemaal minstens even lekker uit zien. Uiteindelijk kies ik voor een stukje Nederlandse boterkoek. De perfecte afsluiter, maar meer past er nu écht niet meer bij. Eén ding is zeker: hier ga je met een volle maag en een goed humeur naar buiten.
